Ο θαυμαστός κόσμος των Xylouris White

Oι Γιώργης Ξυλούρης και Τζιμ Γουάιτ συνεργάζονται ξανά, σε έναν δίσκο βραδυφλεγούς γοητείας και μοναχικών ακροάσεων.

Εκεί που ψάχνω για νέες κυκλοφορίες από το διεθνές ρεπερτόριο, πέφτω πάνω στον Γιώργη Ξυλούρη. Συγκεκριμένα στο σχήμα Xylouris White, τη συνεργασία δηλαδή του Κρητικού λαουτιέρη με τον ντράμερ και περκασιονίστα Τζιμ Γουάιτ. Στις φωτογραφίες, αν δεν τους ξέρεις από πριν, δυσκολεύεσαι να καταλάβεις ποιος είναι Κρητικός και ποιος Αυστραλός. Ακούγοντας το νέο τους άλμπουμ, The Forest in Me, αναρωτιέσαι αν πραγματικά αξίζει τα 4,5 αστεράκια με τα οποία το επιβράβευσε το allmusic.com ή αν απλώς κατάφερε να περάσει στο ανυποψίαστο δυτικό αυτί σαν κάτι θολό, μυσταγωγικό και «εξωτικό». Πριν το καταλάβεις, το άλμπουμ σε βυθίζει στην ατμόσφαιρά του. Δεν είναι τόσο οι συνθέσεις (η μουσική είναι υπερβολικά αφηρημένη για να μιλήσουμε για συνθέσεις), ούτε και τα παιξίματα των δύο βιρτουόζων, αλλά το ηχητικό κλίμα, τα vibes, οι «διάλογοι» των οργάνων. Άκου για παράδειγμα το Red wine, που πατάει ανάμεσα στο ροκ και το ελληνικό λαϊκό τραγούδι. Ή, αν θες, πρόσεξε το Memories and souvenirs, με τον χαρακτηριστικό ήχο της λύρας. Ίσως για κάποιους τα κομμάτια αυτά να ακούγονται «ασχημάτιστα» και ίσως να είμαι κι εγώ ανάμεσα σε αυτούς. Από την άλλη, καταλαβαίνω την αξία τους. Η παράδοση και η αβάν-γκαρντ, το παράξενο και το οικείο, οι μελωδίες που πεισμώνουν και τα κρουστά που τις παρακαλούν να μιλήσουν, συγκροτούν ένα άτυπο σάουντρακ ωραίων αντιθέσεων. Δεν ξέρω αν η μουσική των Xylouris White δημιουργεί εικόνες, είναι λίγο κλισέ αυτή η φράση. Σίγουρα πάντως δημιουργεί ένα mood, μια αίσθηση η οποία παραπέμπει σε ανατολή ηλίου. Στις ώρες δηλαδή που η ησυχία κουβαλάει κάτι άγριο στην πλάτη της, μέχρι που έρχονται το φως και οι άνθρωποι για να το κατευνάσουν.

Διαβάστε όλο το άρθρο στην πηγή